Verslag concert Red Sun Rising en Alter Bridge (6 juni 2017 in 013 Tilburg)

Het bloed kruipt dan toch waar het niet gaan kan. Het was namelijk absoluut niet de bedoeling om een verslag te schrijven van dit concert. Maar soms zijn er zaken die op je pad komen die je toch graag met anderen wil delen. En zo’n avond was het gelukkig.

Vol goede moed naar Tilburg naar 013. Was er sinds de verbouwing niet meer geweest dus best wel benieuwd hoe het er nu zou zijn. En het is natuurlijk lekker dichtbij. Hoewel dat laatste wel relatief is. Want ik was natuurlijk met het openbaar vervoer en met een uurdienst richting huis is het ook weer niet echt dichtbij. Maar dat gaf me dan weer mooi de gelegenheid om, wachtende op de trein naar huis, vast een groot deel van het verslag te schrijven.

Lekker op tijd aangekomen op Tilburg CS is het ongeveer een 15 minuten lopen naar 013. Nu wat korter omdat ik aardig op de hielen wordt gezeten door een flink donkere lucht die vast van plan is om wat verkoeling naar beneden te gooien. Maar zo goed als droog kom ik aan. Na een vlotte binnenkomst (ondanks toch wel redelijk strenge controle) jasje wegbrengen, muntjes halen en gaan. Opvallend is direct dat de man achter de bar vraagt of ik mijn (alcoholvrije) biertje in een beker wil of gewoon het flesje wil meenemen. En het is gewoon glas hoor. Kijk dat is de Brabantse mentaliteit. Wij drinken uit glaswerk, wij gooien er niet mee!. De zaal is erg ruim met leuke trappen aan de achterzijde zodat iedereen wel een plek kan vinden van waar je het podium kan zien. Verder nog een groot balkon met staanplaatsen. En voldoende plekken waar je wat te drinken kan halen en uitgangen richting toiletten. De verbouwing heeft 013 goed gedaan.

Maar we komen natuurlijk toch echt ook voor de muziek. Op het programma staan Red Sun Rising (voorprogramma) en Alter Bridge. En voor die laatste ben ik natuurlijk naar Tilburg gekomen. Ik vind het een super band. Zeker wanneer je van striemend gitaargeluid houdt dan is dit DE band.

Maar eerst Red Sun Rising. Het is een Amerikaanse rockband uit Akron (Ohio). De band is opgericht in 2007 en bestaat uit Mike Protisch (leadzang en gitaar), Ryan Williams (gitaar), Dave McGarry (zang en gitaar), Ricky Miller (zang en bas) en Gerasia (drums).

Dus een plekje gezocht in de zaal en wat mij betreft kan het beginnen. Vervolgens toch maar snel nog even verhuist naar een plekje meer naar voren. Naast mij had namelijk de vereniging van plattelandsjongeren een vergadering. Ik snap niet dat zulke droeftoeters geld uitgeven voor een concertkaartje. Ga lekker ergens buiten op een  terras zitten te ouwehoeren. Mensen komen meestal naar een concert om muziek te luisteren. Maar dit stupide gedrag is mij steeds een doorn in het oog. Maar gelukkig is het in de rest van de zaal rustig.

Als intro gebruikt men “here comes the sun” van de Beatlles. Wel passend bij de naam van de band. En ik moet zeggen dat het ook gelijk een bepaalde sfeer neerzet bij het publiek. Dat overigens al in zeer grote getale aanwezig is. Als de band opkomt en de jongens plaatsnemen achter hun microfoons (keurig op een rijtje) en gaan zingen zakt mij de spreekwoordelijke broek tot aan de enkels. Het is net of ik naar Take That of zoiets sta te kijken. Nu had ik vooraf wel wat van ze gezien op Youtube maar dit niet! Gelukkig is het maar even en gaan ze gelukkig “normaal” doen.

Het is niet echt mijn muziek die ze spelen. Het is allemaal net iets te netjes. Maar ik moet wel zeggen dat het gewoon erg goed is in de uitvoering. De zang van de drie heren die zingen is uitgesproken zuiver en muzikaal zit het ook prima in elkaar. Het is een prima band alleen niet helemaal mijn smaak. Enige wat ik wel minder vond is het podiumgedrag van de leadzanger. hij beweegt zich constant als een ADHD kikker over het podium. Prima dat je laat zien dat je een geweldige conditie hebt maat het past absoluut niet bij jullie muziek.

Na een korte pauze van ongeveer 20 minuten is de beurt aan Alter Bridge. Deze band komt ook uit Amerika, uit Orlando (Florida). De muziek die deze rockband maakt staat ook wel te boek als “powerhouse rock”.  De band bestaat uit Mark Tremonti (gitaar en zang), Brian Marshall (bas), Scott Philips (drums) en Myles Kennedy (gitaar en zang).

De band speelt in totaal 16 nummers. En dit gaat (m.u.v. de toegift) echt in een razend tempo. En gelukkig geen gemaakte of gelikte show. Gewoon lekker spelen zoals het ooit bedoeld is. De nummers zijn afwisselend maar stuk voor stuk herkenbaar als Alter Bridge. En wat is dan Alter Bridge? Ik heb altijd het idee dat ik drie gitaren hoor terwijl het er maar twee zijn (bas niet meegeteld natuurlijk). Er zitten zoveel wisselingen in de nummers dat ik snel dat idee krijg. En dat maakt ze ook zo bijzonder.

Het is echt genieten van het eerste tot het (veel te snel komende) laatste nummer. Geen moment verveling, het blijft boeien. En met mij ook 2999 andere fans. Of het nu aan de zaal ligt, de airco of de muziek maar het is warm. Ik voel ook wat water over mijn rug lopen. Maar stilstaan is ook niet te doen met deze muziek. Het is een heerlijk optreden.

Heb ik dan niks te klagen. Ja natuurlijk wel, zo ben ik. Ik vond het jammer dat hun echt mooiste (beste) nummer ” addicted to pain” al ze ver voor in de setlist stond. Maar verder alleen maar lof.

De avond kende ook echt een kippenvel moment. Op een gegeven moment gaat Myles is gesprek met het publiek (wat hij overigens de gehele optreden wel doet). Hij komt in gesprek met een jongen uit Egypte. Die reist de band achterna omdat hij een enorme fan is. Myles staat op het podium met zijn akoestische gitaar om “watch over you” te spelen. Hij vraagt de jongen of hij het nummer kent. De jongen zegt van wel en Myles vraagt hem of hij het mee wil zingen. De jongen wil dat wel doen. Gelukkig is het vastgelegd en kan je het hier zien en horen. Het wordt heel even stil……maar niet lang. En vandaag zelfs in het AD!

Na een toegift van nog twee nummers is het helaas gedaan. Jammer want het was een perfecte avond, in alle opzichten. Ook wel vanwege het geweldig goede geluid in 013. Dat is werkelijk fantastisch.

En dan maar naar huis. Naar het station waar ik voldoende tijd heb om vast wat te schrijven en lekker na te genieten. Zittend op een betonnen rand met mijn rug tegen een muurtje, samen met een paar andere fans. We zijn het eens……het was super. En dan komt toch de trein. Nog even een groet en weg zijn we……op naar het volgende concert. Maar deze blijft nog wel even hangen.