Arch Enemy 013 Tilburg

Derde januari storm raast door Tilburg, Arch Enemy in 013

 

Voor de derde keer binnen een maand werd Tilburg geteisterd door een heuse winterstorm. De oorzaak was Arch Enemy dat met bijna orkaankracht op zondag 28 januari, door 013 raasde en in haar kielzog Jinjer, Tribulation en Wintersun mee zoog. Artiesten Nieuws was hierbij aanwezig en doorstond de storm.

 

Even wachten en een plekje zoeken

Aanvang van het concert is even na 18.00 uur. Beetje vroeg maar met een druk programma, 4 bands, is dat wel noodzakelijk. Maar het is gelukkig zondag dus moet het geen problemen geven. Dus op tijd richting Tilburg.

Voor de deur en in de straat een lange rij wachtende bezoekers. Al snel blijkt waarom het al vroeg zo druk is. Veel mensen geven aan ook speciaal voor Jinjer te komen. En zijn staan als eerste op het programma. Maar men hoeft zich niet druk te maken. Wanneer de deuren geopend worden gaat het erg snel. Lekker vlot scannen en door. Maar eenmaal binnen is het in 013 altijd even je weg zoeken. Garderobe en kluisjes staan lijnrecht tegen de richting van de zaalingang. Dus altijd tegengestelde stromingen. Maar het gaat ook altijd lekker gemoedelijk dus geen probleem.

Dan de altijd lastige keuze waar te gaan staan. In de zaal is prima maar met deze bands heb ik geen zin in een pit en/of bierdouche. De staantribune aan de achterkant van de zaal is al redelijk vol dus maar naar het balkon. En zie daar, er is nog plek vooraan en ook nog in het midden. Ideaal dus!

 

Nieuwe generatie metalfans

Omdat er nog even tijd is voordat Jinjer gaat beginnen eerst maar eens een praatje. En dat doe je dan met je buren. En dat is het leuke aan dit soort concerten, iedereen komt met hetzelfde doel, dus een onderwerp van gesprek is snel gevonden.  Naast mij zitten, zo blijkt al snel, een moeder en haar 13-jarige dochter. De dochter is fan en komt vooral voor Jinjer en Arch Enemy. Vaak denk je dan moeder is mee omdat de dochter nog erg jong is. En dat is natuurlijk ook zo, maar in dit geval is het ook een fan. Ging in het verleden vaak naar concerten en pakt het nu weer op omdat de dochters ook dezelfde passie hebben. En deze dochter dan ook nog eens voor metal. En zoals zelf zegt “alle soorten van metal”. En dat doet goed. Twee generaties die samen deze concerten bezoeken. En zo is deze muziek ook door de jongste generatie al in de armen gesloten.  Een mooi begin van een hopelijk mooie avond.

 

Jinjer

En dan is er toch ook muziek. De eerste band van deze avond is dus Jinjer. Deze uit de Oekraïne afkomstige band mag dus de avond openen. En geloof me maar, je kan het slechter treffen.

De zaal is direct wakker wanneer frontvrouw Tatiana Shmailyuk het podium betreedt. Gehuld in een strak lederen pak steelt zij direct de show (en de harten) van het publiek. Maar het openingsnummer, Captain Clock, is ook de ideale gelegenheid om te laten zien wat je in je mars hebt. Tatiana gebruikt het gehele podium en beweegt zich als een slangenmens tussen haar overige bandleden door en gebruikt het gehele podium. Soms kom je ogen te kort om het allemaal goed te volgen. Dit in schril contrast met die overige bandleden. Die lijken wel vastgenageld te staan op het podium. Maar misschien ook wel een bewuste keuze om haar alle aandacht te laten hebben. Overigens zijn het prima muzikanten en maakt Jinjer prima muziek.

Zangeres Tatiana Shmailyuk is een echte vakvrouw. Behalve haar performance op het podium beschikt zij over een prachtige stem. De wisselingen van grunt naar melodieus verloopt keer op keer vlekkeloos. Wat een heerlijk optreden is dit. Zeker het slotnummer , Who is gonna be the one, is van grote klasse.

Het publiek laat ook duidelijk merken ook zeker voor deze band naar Tilburg te zijn gekomen. Er is een heuse pit en veel interactie tussen band en publiek. Het enige nadeel is, en zo denken velen er over, is dat na een half uur dit optreden alweer voorbij is.

(Setlist: Captain Clock, Sit stay roll over, I Speak Astronomy, Just another, Pisces, Who is gonna be the one).

 

Tribulation

Vervolgens is het de beurt aan de Zweedse band tribulation. En het is natuurlijk moeilijk om na een dergelijk begin als volgende band het podium op te moeten. En dat blijkt al snel. Deze band kan het publiek niet zo boeien als Jinjer. Het is ook wel even goed kijken wanneer de band het podium betreedt. Basgitarist en zanger Johannes Andersson neemt plaats achter de microfoon en begint met het openingsnummer, Lady Death. Maar de meeste ogen zijn gericht op de beide gitaristen die als volwaardige ballerina’s over het podium bewegen. Zeker een van de twee probeert gedurende het gehele optreden een vertolking van het Zwanenmeer neer te zetten of zo. Het past niet bij de muziek en ook het publiek heeft weinig interactie met de muziek. De nummers beginnen iedere keer veelbelovend maar gaan na verloop van tijd eigenlijk een beetje vervelen. Ze duren net wat te lang. En hoewel Johannes een prima bassist en zanger is  en uitermate zijn best doet, is het publiek al redelijk afgehaakt. Het is rumoerig in de zaal en geen pit of echte beweging. Jammer maar het viel wat tegen.

(Setlist: Lady Death, Melancholia, The motherhood of god, Susperia de profundis, Nightbound, Strange gateway belkon, The lament).

 

Wintersun

Bammm…..Wintersun zet haar openingsnummer Awaken from the dark slumber in en hoppa 013 is wakker. Als dan ook nog zanger Jari Maenpaa op het podium verschijnt heeft deze Finse band de volledige aandacht. Met zijn forse postuur weer Jari feilloos het publiek op zijn hand te krijgen. Maar ook de zeer aansprekende muziek heeft dat effect. Heerlijk metal zoals het moet klinken. Maar ook vooral de altijd toch hoorbare melodische klanken geven deze band dat mystieke wat de naam Wintersun ook aangeeft. Diep verscholen in een donker woud waar allerlei mysterieuze zaken zich afspelen.

En zie het publiek. Ik het midden van de zaal vormt zich een rij van fans die het gehele optreden met de armen over elkaars schouders heerlijk headbangen op de klanken van wintersun. En zie, tijdens een muzikaal intermezzo neemt Jari een heerlijke mok thee. Iets wat je ook niet elke dag ziet op een podium.

Na het slotnummer Time neemt de band op gepaste wijze afscheid en laat zich veelvuldig toejuichen. Het is een prima opwarmer voor wat er nog moet gaan komen.

(Setlist: Aweken from the dark slumber, Winter madness, Sons of winter, Loneliness, battle against time, time)

 

Arch Enemy

Met de tonen van Ace of Spades worden we opmerkzaam gemaakt dat Arch Enemy het podium gaat betreden. Een voor een komen de bandleden op zoals dat gebruikelijk is. Met Set flame to the night komt ook Alissa White Gluz het podium op. En als je die bezig ziet gaan kom je echt ogen en oren te kort. Het is onvoorstelbaar dat er uit zo’n “wezentje” een dergelijk geluid kan komen. Ongelofelijk. En een energie. Ze kan werkelijk geen seconde stil blijven staan en gaat van links naar rechts over het podium. Op de treden voor het drumstel en met een sprong weer naar beneden, fantastisch om te zien. Toch zie ik tijdens de eerste drie nummers een beetje het “Corey Taylor” effect. Veel dezelfde handelingetjes. Ik weet niet of eer het is opgevallen maar de microfoon snel van de ene naar de andere hand gooien. Later zie ik dat niet meer terug.

Maar laten we het vooral over de muziek hebben. En die is voortreffelijk. In een vlot tempo gaat de band van het ene naar het andere nummer. En natuurlijk komen de nummers The world is yours en The eagle flies alone voorbij. Maar de meeste indruk maken toch  The race  en You will know my name op mij.

Natuurlijk is Alissa de onbetwiste nummer 1 van deze band. Maar het is goed dat alle bandleden ook hun “moment”. En dan blijkt toch dat Arch Enemy de beschikking heeft over prima muzikanten. Zeker wanneer de drie gitaristen samen, naast elkaar, hun moment hebben geeft dat kippenvel.

Het is voorbij voordat je het weet. Om 22.45 uur is het over en uit en neemt het publiek dankbaar afscheid. Het was een lange rit maar het was het meer dan waard.

(Setlist:  Ace of spades, Set flame tot he night, The world is yours, Ravenous, The race, War eternal, My apocalypse, You will know my name, Bloodstained cross, Dead eyes see no future, The eagle flies alone, As the pages burn).

En onze jonge Metal fan? Ach een af en toe zijwaartse blik was genoeg om te zien dat ze genoot. En bij Arch Enemy werd volop meegezongen. Nee dat zit wel goed. Metal blijft voorlopig nog wel bestaan. En dat is een fijn gevoel om mee huiswaarts te keren.