Soms maakt een band indruk en wil je er gewoon nog eens van genieten. En dat was dus het geval met Indicolite. Ik hoorde ze een tijdje geleden in Budel-Dorplein waar ze optraden met Vetrar Draugurinn en Distormed. Twee bands die overigens het nogmaals beluisteren ook meer dan waard zijn. Zeker omdat dit een akoestische sessie was en het eigenlijk ook bands zijn die in hun “normale doen” erg goed zijn.
Maar dus eerst Indicolite. Met zangeres Anne afgesproken zo snel mogelijk weer een keer te komen luisteren en een verslag te maken van hun optreden. Dit keer hoef ik niet lang te wachten. De band toert rond in Zuid-Limburg gedurende de maand januari en moet er dus best ergens een gelegenheid zijn om er heen te gaan.
En wat is er nu mooier dan een optreden op een zondagmiddag. Niet te vroeg van huis en weer op tijd thuis. De 20e januari doet de gelegenheid zich voor, in het altijd mooie Voerendaal. En een snelle blik op Google Maps maakt mij nog veel vrolijker. De plek van het optreden is nog geen 50 meter van het station en ik als fanatiek treinreiziger wordt daar wel heel erg gelukkig van. En als de zaal ook nog de geweldige naam draagt ‘Café de Haas’…….dan ben ik in feite al onderweg.
Na een voorspoedige reis kom ik aan in Voerendaal en zie het café direct al liggen. Café ‘De Haas’, een prachtig echt café, lange bar, een houten vloer een meer dan gezellige aankleding. Hier worden regelmatig concerten gehouden, het zogenaamde ‘Open Podium’. Het café heeft dan ook een mooi klein podium in de hoek van het café en bij grotere evenementen kan men uitwijken naar de andere zijde waar een soort van zaal aan het café zit.
Na binnenkomst eerst de eigenaar maar eens hand geven. Wat leuk dat je begroet wordt met “dag mijnheer de Haas welkom”. Kijk zelfs in Voerendaal blijk ik al enige bekendheid te hebben. Maar daar gaat het nu niet om. Eerst maar eens even handen schudden met de bandleden en natuurlijk bijkletsen. Ook al hebben we elkaar een paar weken geleden nog gesproken. Maar er is altijd gespreksstof genoeg.
En wat moet nu verwachten? Van Indicolite weet ik dat wel na hun geweldige optreden in Budel. Maar de andere twee bands, Austin Leaves en Violet’s Tale zijn voor mij nog een verassing. Nu werd mij vooraf gezegd mijn cowboylaarzen en hoed maar mee te nemen. En natuurlijk ben ik toen snel op YouTube gaan zoeken, maar het heeft mij niet ervan weerhouden om naar Voerendaal te komen. Vaak denken mensen dat ik alleen interesse heb ik in metal maar dat is zeker niet waar. Ik heb interesse in heel veel muzieksoorten. En ik heb altijd tijd voor dit soort bands. Mensen die echt alles over hebben voor hun band en goede muziek maken.
Ondertussen loopt het tegen de klok van vier en is het de beurt aan Austin Leaves om het podium te betreden. Maar er wordt toch nog even gewacht. Het is nog niet zo heel druk en men verwacht dat er nog wel wat publiek binnen gaat komen. Tuurlijk wil ik weten waarom! En stom…..carnaval. De avond voorafgaand is de prins gekozen en nu is men op kroegentocht. Ik had het kunnen weten. En het blijkt een prima zet. Langzaam maar zeker komt men naar café ‘De Haas’.
Maar dan is het toch zover, Austin Leaves gaat beginnen. Austin Leaves is (normaliter) een 4-mans formatie die bestaat uit:
Martina Lucic – gitaar en zang
Rick Gijzen – gitaar en zang
Giorgio Stienstra – bas
Ruben Sieben – drums
Maar voor deze akoestische sessie zijn alleen Martina en Rick op het podium aanwezig. Het genre van deze band laat zich wat lastig in een bepaald hokje plaatsen. Ik weet natuurlijk niet hoe de band klinkt in een volledige bezetting, maar dit maakt wel indruk. Hoe simpel kan muziek zijn? Een podium met twee krukken, twee artiesten met allebei een gitaar en dit is eigenlijk alles wat je nodig hebt.
De songs hebben zijn eigenlijk een mooie combinatie van country, pop en rock. Gezongen met erg veel gevoel en met een drive die fantastisch is. De twee stemmen passen prima bij elkaar, de wat hardere stem van Martina en de wat meer ingetogen stem van Rick. Muzikaal gezien heeft de gitaar weinig geheimen voor de beide musici. Gewoon prima en zuiver. Een heel gave start van deze middag.
De volgende band die op het podium verschijnt is Violet’s Tale. Even ben ik benieuwd of alle bandleden een plek kunnen vinden op het kleine podium. Maar het is geen probleem. De outfit van vooral zangeres Edith en gitarist Jeroen geven een keurig beeld van wat je van deze band mag verwachten. Tenminste dat denk je dan. Echte country. En vandaar misschien ook de opmerking van Anne “breng je cowboylaarzen en hoed maar mee’.
Maar outfit wil niet altijd alles zeggen. De band, bestaande uit:
Jeroen Rabeling – gitaar en zang
Edith Spies – Wawrowska – zang
Levy Gerards – gitaar
Stef Eggen – drums
Jochem Stouten – bas
Maar een outfit zegt niet alles dus. Natuurlijk heeft deze band een duidelijke country inslag en is dat in de meeste nummers ook wel hoorbaar maar het heeft veel meer in zich. Met gebruikt country wel als basis maar maakt regelmatig een uitstapje naar een andere stroming. Zo denk ik zelfs wat dixieland invloeden te horen. De stemmen van Edith en Jeroen passen prima bij deze muziek. Lekker hard en soms een beetje rauw wanneer dat nodig is.
Waarom ik Jeroen een paar keer hoor zeggen “niet geoefend” weet ik niet. Hij zal gelijk hebben, maar hoorbaar was het niet. Overigens wel een gevaarlijke opmerking hoor Jeroen, zeggen “ik ben goed”…….maar ik ga daar niets tegenin brengen. Jullie zetten een mooie strakke show neer.
En dan is het de beurt aan Indicolite. Deze band is voor mij geen verassing meer. Logisch als je ze een paar weken van tevoren gehoord hebt in een soort gelijke sessie. Maar dan mag je mij de vraag stellen, waarom ga je dan terug? Nou daar kan ik erg kort over zijn. Deze band heeft bij mij echt iets los gemaakt. Ik was in Budel-Dorplein al erg onder de indruk en wilde het graag nogmaals horen. Gelukkig staat de band in dezelfde samenstelling op het podium als in Budel-Dorplein:
Anne Weijers – zang
Sharyne Ben Amrane – gitaar en zag
Rens van Zon – drums
Stef Erven – gitaar
Bruce Meurders – bas
En wederom is het echt fantastisch. De twee zuivere stemmen van Anne en Sharyne geven de nummers echt iets extra’s. En nogmaals respect voor drummer Rens, die volgens mij de meest sterke handen van heel Limburg moet hebben.
Het repertoire wijkt niet echt af van het optreden in Budel-Dorplein. Maar dat is geen probleem. De nummers zijn prachtig en ook nu een mix van eigen nummers en covers. Opnieuw Alter Bridge maar ook……Queen. En dat is echt iets wat niet heel veel bands doen. Het nummer ‘Love of my Life’ wordt een soort van schitterend duet tussen Anne en Sharyne. En dat pakt blijkt wel uit het feit dat je in café ‘De Haas’ een speld kan horen vallen. Geweldig!
En zo rond de klok van zessen is het dan alweer voorbij, Eigenlijk veel te snel. Maar wat was het wederom mooi. Ik heb opnieuw drie fantastische bands aan het werk gezien. Jonge gepassioneerde musici die alles over hebben voor hun hobby. Het was allemaal goed verzorgd en deze bands zijn echt serieus met hun ding bezig. Alle drie verschillend maar alle drie van een erg hoog niveau.
En mijn enige vraag die ik nog steeds heb is……hoe zouden ze klinken wanneer het volledig elektrisch is. Heel graag hoop ik daar nog een keer een antwoord op te kunnen geven.
Austin Leaves, Violet’s Tale, Indicolite en natuurlijk café ‘De Haas’ bedankt voor deze fantastische middag!
Ik begeef me weer richting station en verdwijn in de koude avond weer richting het noorden. Maar van binnen voelt het heerlijk warm.
ONS NIEUWS MUSIC 
Geef een reactie