Crossing Eternity, Alight, Elyose en Sirenia in T Beest (Goes)

Soms zit het mee en soms zit het tegen zegt het spreekwoord. Maar is dat ook altijd zo? Zo las ik enige tijd geleden dat de bands ‘Crossing Eternity’, ‘Alight’ , ‘Elyose’ en ‘Sirenia’ naar de Cacaofabriek in Helmond zouden komen. Super natuurlijk, vier prima bands, en ook nog eens lekker dichtbij. Maar de datum van 1 maart roept wel meteen vraagtekens op. Want dat is de vrijdag dat het carnaval begint.

Naar Goes

En al snel blijkt het dus ook zo te zijn dat mijn vermoeden waarheid wordt. Helmond gaat niet door en het concert wordt verplaatst naar het mooie Goes. Zo’n 150 kilometer verder, maar gelukkig nog steeds met dezelfde 4 bands.

Dus we gaan op weg. Op vrijdagavond richting Zeeland, in een weekend dat veel mensen vrij zijn, is dat altijd een avontuur. En zie, veel van onze oosterburen gaan dezelfde richting is als wij. Inderdaad, wij! Want nu ik naar Goes moet is dat voor mijn zoon de ideale gelegenheid om mee te rijden, omdat we langs Roosendaal komen, en daar woont zijn vriendin.

Na een korte stop in Roosendaal kom ik ruim op tijd aan in Goes. Het stadje waar ik redelijk de weg weet. Onze vakanties gingen altijd naar Oud- Sabbinge, een klein plaatsje vlak bij Goes. Dus terug naar veel (vakantie) roots. Veel is er ook nog niet veranderd. Een paar rotondes, maar verder is het nog steeds het gezellige Zeeuwse stadje. Tegen beter weten in probeer in mijn auto te parkeren op de Beestenmarkt, waar zaal ’t Beest aan ligt, maar het is vol. Dus maar even een stukje terug, geen probleem.

‘t Beest

Te voet aangekomen bij ’t Beest staan er al vier mensen voor de deur. En zie, twee van de vier ken ik al. Je ziet vaak toch dezelfde mensen en dan is het wachten ook geen probleem. Altijd praten over muziek, iets dat ook nooit gaat vervelen. En dan keurig om half negen gaat de deur open. En wat van buiten een oud gebouw is, is binnen een mooie concertzaal. Prima entree met garderobe, een semi aparte bar en een leuke zaal. En overal super vriendelijk personeel. Ik ben er klaar voor!

Crossing Eternity

Vier bands staan er op het programma dus ee behoorlijk volprogramma. De eerste band van de avond is ‘Crossing Eternity’. En ik moet eerlijk toegeven dat dit een voor mij nog een volstrekt onbekende band is. Ik ben dus erg benieuwd. De band zegt over zichzelf dat ze rock/metal maken. Een erg rekbaar iets waar je alle kanten mee uit kan volgens mij. En wat zegt het nu? Ik zie altijd wel aangegeven staan welke soort of genre muziek men maakt, who cares, als het maar goed is toch?

                           

En goed is het! Natuurlijk is het altijd lastig om als eerste op het podium te staan. Mensen stromen nog binnen en zoeken hun weg waardoor het vaak nog wat rumoerig is. Maar blijkbaar heeft men daar geen last van. Vanaf de eerste klanken staat er een band.

                          

De band bestaat uit Johann Hentz (bas), Uffe Tillman (drums), Manu Savu (gitaar), Judit Muresan (keyboards en Gabi Nicolau (zang).  En ze brengen vooral nummers van hun album “The Rising World”. Jammer dat er niet meer tijd is voor deze band. De onbekendheid is er nu zeker af. Ik ga zeker nog eens luisteren naar deze band. Voorlopig op album maar zeker wanneer ze weer eens in de buurt zijn.

 Alight

De tweede band is afkomstig uit Italië, ‘Alight’. Deze band heb ik van tevoren al geluisterd op YouTube. Ze geven zelf aan gothic/metal/dark rock te maken. En zie hier wat ik bedoel met het is maar een aanduiding. Ik heb vooraf hun single “The Portal” beluisterd. Het nummer afkomstig van het album “Spiral of Silence” begint donker maar klinkt ook wel erg commercieel en doet me een beetje denken aan bijvoorbeeld ‘Amaranthe’.

                         

Maar het is een fantastisch nummer, dat ook hier op het podium erg goed klinkt. De muziek is gewoon erg goed verzorgd en zangeres Catia Borgogno weet het optreden ook visueel erg aantrekkelijk te maken. Ze is duidelijk het boegbeeld van deze band die verder bestaat uit Mirko Montresor (drums), Roberto Sieff (gitaar) en Monica Perulli (bas).

Ondertussen is het ook al aardig wat drukker geworden en blijkt dat er ook in Zeeland belangstelling is voor deze muziek.

Elyose

Deze band is voor mij zeker geen onbekende. Na eerdere optredens in de “Bosuil” in Weert en “De Helling” in Utrecht is dit de derde kennismaking met deze band. En op de een of andere manier is er altijd aandacht voor deze band wanneer ze weer in Nederland zijn. Verdeelde meningen zijn daar debet aan. Maar zoals het volgens mij met elke band is, je houdt van hun muziek of niet. Smaak is persoonlijk en dat is maar goed ook. En dat maakt muziek ook juist erg mooi.

                             

Nadeel is wel wanneer je een band meerdere keren gezien hebt is dat je een vergelijk gaat maken met eerdere optredens. Zo valt het me nu op dat dat de band een erg levendig optreden neerzet op het podium. Men heeft er zin in en dat merk je direct. Een constante wissel van plek op het podium en krachtige nummers. Natuurlijk voornamelijk afkomstig van het laatste album “Reconnexion”.

De band bestaande uit Justine Daae (zang), Ghillain Henry (bas), Marc de Lajoncquiere (gitaar) en Pat Kzu (drums) laat een prima indruk achter. Minpuntje? Ja! De afwezigheid van Flo Lemonnier. Hij was het die het optreden in Utrecht echt wat extra’s gaf met zijn zang/growlen. Maar ook zonder hem een dikke voldoende voor dit optreden.

Sirenia

Absolute headliner deze avond is de Noorse band ‘Sirenia’. Dat deze band al een groot aantal jaren meedraait in het circuit mag duidelijk zijn. De band zet een gelikte show neer. En gelikt in de super positieve zin van het woord. Het klopt echt aan kanten. Met redelijk wat afwisseling in de nummers, nieuw en oud. Het oogt prima en het klinkt prima en men geniet. Links en rechts van mij zie ik veel mensen de nummers heerlijk meezingen. Wat is toch heerlijk om mensen zo te zien genieten. En ik kan het niet genoeg zeggen, dit publiek is echt het beste van de wereld. Respect voor elkaar en wederom geen wanklank of wat dan ook te horen.

Doordat het programma met vier bands toch erg vol is en het al aardig tegen de klok van twaalf loopt kan de band de oorspronkelijk geplande setlist niet compleet spelen. Ook tijdens het optreden gaat er tweetal keren een beetje tijd verloren omdat de drummer de laptop niet helemaal weet te vinden. Een zaklamp is misschien toch iets wat een drummer als standaarduitrusting bij zich moet hebben (lol). Overigens weet de band, professioneel als ze zijn, dit prima op te vangen.

Voor mij is het hoogtepunt van hun optreden echt het nummer “Sister Nightfall”, schitterend gezongen door zangeres  Emmanuelle Zoldan. Een van de oudere songs. Waarom juist dit nummer? Ik denk omdat het echt een hardrock nummer is en daar ben ik mee opgegroeid. Overigens wil ik hiermee zeker geen afbreuk doen aan de andere nummers. Men heeft een prima keuze gemaakt uit het onderhand wel erg grote repertoire.

Na een toegift van nog twee nummers is het gedaan. Een dik verdiend applaus voor deze fantastische band. En dan gaan de souvenirs naar de fans. Vaak worden ze in het publiek gegooid maar ik zie dat het nu erg gericht gebeurt. En het komt ook echt bij de juiste mensen terecht. Waarom ik dat vind? Ga ik niet zeggen. Maar weet dat het bij in ieder geval twee mensen terecht is gekomen die heel intens het optreden beleefd hebben. Hoe ik het weet? Ik stond ernaast.

Naar huis

Na een prachtige avond terug naar huis. Tevreden over de muziek, de locatie, het publiek. Wat minder over de belichting van het podium (maar dat is bijzaak). Weer 150 km autorijden. Maar onze vakantiegasten zijn volgens mij al allemaal op locatie en vele liggen al op bed. Op naar het rumoerige Brabant waar het carnaval in volle hevigheid is losgebarsten. Met muziek waar mijn maag wat van gaat draaien en waar het publiek vaak wat minder vriendelijk is voor elkaar. Maar wat maakt het uit. Ieder zijn of haar plezier. En ik ga me waar meer opmaken voor het volgende avontuur. Sisters of Suffocation. Keiharde death metal, ff wat anders maar daarom niet minder mooi.