FemME Metal Event 2019 Dag 2

Vol goede moed weer op pad

Na een eerste volgt er natuurlijk weer een tweede dag. Dat is logisch (spreuk geleend van een Amsterdammer). Ook voor FemME is dat het geval. Dus vol goede moed weer op pad naar Hilvarenbeek. En dat het soms lastig is om een goede plek voor je auto te vinden wordt mij al snel duidelijk. Na mijn voiture veilig een plekje gegeven te hebben iets uit de richting van de The Box zie ik iemand er in eerste instantie voor kiezen zijn auto voor de uitgang van de brandweerkazerne te parkeren. Gelukkig zie ik dat hij nog op tijd het door heeft en toch maar een andere plek zoekt. Fijn want je weet maar nooit, het belooft namelijk vandaag een hete dag te worden (gezien het programma) en is de brandweer nodig.

Aangekomen in The Box blijkt dat wij als toeschouwer minder plek hebben gekregen in de zaal. Stonden we op dag 1 nog tegen het podium, nu staat het hek daar een stukje vandaan. Natuurlijk even de vraag waarom. Hadden de artiesten last van ons of wilde men gewoon wat meer gepaste afstand. Nou ja, het bleek een soort van foto pit te zijn zodat de gerenommeerde huisfotografen beter hun werk kunnen doen. Prima natuurlijk, ik heb er geen last van.

Weer een winnaar op het podium

Ook dag twee begint met een winnaar. Dit keer is het de Belgische formatie Cathubodua. Waren zij de publiekswinnaar in de Belgische voorronde van de Battle. Tijdens de finale werden zij als winnaar gekozen door de vakjury. Ik weet nog dat ik wel wat verbaasd was, maar vandaag werd mij wel duidelijk dat dit echt winnaars zijn. De band zet een super strakke act neer die op alle fronten erg professioneel is. Muziek, zang en performance zijn prima in orde en dit zet ook gelijk eenieder weer in de juiste stand. We zijn hier om te genieten en dat doen we al gelijk bij deze eerste band.

Het dak gaat er af

Het is maar goed dat de uitgang van de brandweerkazerne weer vrij is. Op het podium verschijnt de Canadese band Breaking The Silent. En dat is dus ook precies wat ze doen. Voor mij een compleet onbekende band, maar na vandaag is dat niet meer het geval. Maar eigenlijk had ik het kunnen weten. Op de een of andere manier heb ik wat met Canadese bands. Shades of Sorrow volg ik al een tijdje en het mag geen geheim zijn dat ik Unleash The Archers de beste power metal band ter wereld vindt (een aanrader voor FemME). En daar komt Breaking the Silent zeker ook bij. Met snoeiharde riffs en de fantastische stem (en performance) van zangeres Mariame K zet deze band de zaal in vuur en vlam en “they play the pans of the roof”. En ik geloof dat bijna iedereen in de zaal het er wel over eens is, dit is echt de ontdekking van FemME 2019.

De rust keert terug

Na het optreden van Breaking The Silent is het wel weer even lekker om wat rust te krijgen. Die rust komt er zeker wanneer de band Imperia op het podium verschijnt. Met als middelpunt natuurlijk zangeres Helena Iren Michaelsen is deze atmosferische metal band wel even een verademing voor mijn oren.  Het is gewoon een lekker optreden met een aantal goed in het gehoor liggende nummers. Deze band past prima in het programma en ik moet zeggen dat het ook gewoon lekker klinkt. En dat is toch prima.

Terug in de tijd

Tenminste die indruk krijg in wanneer ik de leden van Serpentyne op het podium zie verschijnen. Een gitarist in lange gewaden doet me denken aan een middeleeuwse broeder, zo uit het klooster. En natuurlijk is het ook niet echt een verrassing. Serpentyne is een Britse symfonische folk metal band die vooral songs ten gehore brengt met diep mythologische teksten. Met aan het roer de sympathieke Maggiebeth Sands zet de band een prachtige show neer. Het is ook min of meer hun release van het vijfde full lenght album “Angels Of The Night”. En natuurlijk is het wel zo, deze muziek ligt je wel of niet. Ik vind het helemaal super maar dat mag ook eigenlijk geen verrassing zijn als je mij een beetje kent.

Het ontstaan van de “Swinging Camera’s”

Na het wat rustige en meer serieuze werk van Serpentyne is het weer tijd voor meer actie op het podium. En dan is de volgende bande er precies eentje die keurig daaraan kan voldoen, Enemy Inside. Zoals de band zelf al zegt “we set the sky on fire” (goed dat de ingang van de brandweer vrij is), “we are the members of our mind, we are Enemy Inside”.

En dat is wat de band ook uitstraalt. Vuur en passie op het podium, goed verzorgt en met een frontlady als Nasstasja Giulia staat de band garant voor een lekker potje metal. En wat gelijk opvalt is de bewegelijkheid van de band op het podium. De show zit goed in elkaar. Natuurlijk ook wel logisch want de band maakt een vlog van hun tour.

Maar blijkbaar is het allemaal niet bewegelijk genoeg. Plots verschijnt er in de pit een hypernerveus mannetje met ADHD en een soort van videocamera. En in plaats van de band gewoon te filmen vindt hij het ook nog nodig allerlei spastische bewegingen te moeten maken met zijn camera. En dat allemaal voor onze neuzen. Ik heb na een paar minuten het idee nog scheler te kijken dan een spliterwt in een pan kokende erwtensoep. Maar gelukkig is er altijd de reddende hand van onze bandleider die hem met een aai over de bol laat merken dat we er niet van gediend zijn.

Maar het maakt iets los bij ons. Wij gaan met onze camera’s dezelfde bewegingen maken (ook nog synchroon) en zo ontstaat al snel de act “De Swinging Camera’s”. Gemakkelijk te boeken en de oplossing voor de wissel op het podium. Zet ons daar neer en het publiek wordt op kostelijke wijze beziggehouden. Want behalve onze swingende camera’s zijn wij ook altijd in staat om kort en duidelijk te vertellen wat wij van bepaalde zaken vinden.

Al met al moet ik wel zeggen dat dit gedoe wel de aandacht richting de band soms wat verslapte. En dat is jammer want het is een geweldig optreden wat ze neerzetten

Mijn headliners

Zoals ik gisteren al aangaf had ik deze editie van FemME een duidelijke headliner, Skarlett Riot. Dit is echt een band waar ik bijzonder veel respect voor heb. Geweldige muziek en ook een band met echt uitstraling. Die op allerlei manieren aan de weg timmert en ook nog eens geweldig goede muziek maakt. Met als stralend middelpunt Cloe Drinkwater. Deze veelzijdige dame is behalve zangeres ook nog model en speelt ook niet onverdienstelijk gitaar.

Op het podium is ze echt het hart van de band en weet het publiek om haar vinger te winden. Buiten het podium een meer dan bescheiden jongedame. Soms zelfs wat nerveus ogend. Dat viel me op toen ze aan de zijkant van het podium stond te wachten voordat ze opkwam.

Ik ben super tevreden over het optreden. Dit is echt wat ik er vooraf van verwacht had. Het is een superleuke en goede band. Gaan we nog veel van horen en hopelijk komen ze regelmatig nog eens langs. Ik weet dat ze op zondag in Helmond spelen maar tja……dan is ook nog FemME aan de gang. En er begint zich nu ook echt iets vervelends voor te doen.

 De aftocht

Al tijdens het optreden van Enemy Inside merk ik dat mijn rug aardig begint te protesteren. Pijn die nu ook uitstraalt naar mijn benen. En natuurlijk hoef ik er maar op te wachten dat er termen als “opa”, “watje”, “je wordt ouder” etc. naar mijn hoofd geslingerd worden. Maar dat klopt ook allemaal en daar schaam ik me ook niet voor. Maar het is gewoon verstandig om er nu mee te kappen. Nog de twee volgende bands blijven kijken betekent haast zeker dag 3 niet meer meemaken.

Dus maar naar huis. En met het tempo van een slak in ruste richting de auto, die nu ineens wel heel ver weg staat. Maar ach nu heb ik alle tijd om onderweg alles eens rustig te bekijken, en dat is soms verrassend. Aangekomen bij de auto lukt het met veel moeite om in te stappen. Naar huis en snel naar bed. Hoewel dat laatste niet echt van harte gaat. Uit de stoel en de trap op…..gelukkig kunnen jullie niet meekijken. Maar morgen moet ik er gewoon weer zijn. En met die gedachte en die van een geweldige tweede dag val ik in slaap. Het was wederom genieten.