Ann My Guard Solitary Sessions

Op zaterdag 22 augustus is het dan eindelijk weer eens zo ver, we kunnen naar een live concert. Ondertussen voelt dit echt als een avondje uit om naar uit te kijken. Niet dat het in het verleden minder was, maar na een aantal maanden helemaal niets op dit gebied voelt dit echt wel een beetje bijzonder. Natuurlijk is het niet wat we gewend zijn en hoe we het graag willen hebben, maar ieder optreden op dit moment zie ik als een stap voorwaarts in een tijd waarin niets meer zeker is.

Naar Breda

Nu moet ik wel zeggen dat ik mijn maatje en aanvoerder van de “Swinging Camera’s” dankbaar moet zijn omdat hij me opmerkzaam maakte op dit optreden. We hebben het over ‘Ann My Guard – Solitary Sessions’ in het Bel Air in Breda.

Afspraak is om 19.00 uur bij mij en dan richting Breda waar vanaf 20.00 uur de deuren geopend zullen zijn. En dat het nog wat vreemd is om weer naar concerten te gaan blijkt wel wanneer om precies 18.59 uur het volgende bericht op mijn telefoon verschijnt:

“Harrie ik ben ik slaap gevallen, rij nu weg, sorry”.

Toch nog op tijd!

Maar geen probleem. Als een F-16 richting Breda waar we prima op tijd arriveren. Auto kan hier zelfs nog gratis lekker dichtbij parkeren (waar maak je dat nog mee) en na ons gezond verklaart te hebben en natuurlijk de tegenwoordig verplichte administratieve handelingen gedaan te hebben kunnen we naar binnen. En daar voelt het gelijk als we komen binnen in een vriendelijke gezellige huiskamer. Het aantal toeschouwers is natuurlijk beperkt maar er is een mooie mix van jong en oud aanwezig. Spoedig krijgen we gezelschap van een Belgische collega die helemaal van onder Brussel naar Breda is gekomen om dit optreden bij te wonen. Hij is erg verbaasd dat dit bij ons weer kan, in België is op dit moment helemaal niet mogelijk blijkbaar, tenminste op het gebied van concerten.

Super gaaf optreden

Precies 1 minuut te laat begint het optreden. En dat ligt niet aan de artiesten maar puur aan het feit dat mijn maat nog niet terug was van het toilet. Maar dat even terzijde. Op het podium verschijnen Eszter Anna Baumann en Davy Knobel. Anna die ondertussen in Nederland woont legt ons uit hoe de situatie is. De rest van de band zit nog in Hongarije en ze mist de boys heel erg. Maar de huidige situatie laat iets anders nauwelijks toe. Opvallend is wel dat ze in de korte tijd dat ze hier is al uitstekend Nederlands spreekt. Zelf is ze daar nog niet helemaal van overtuigd en doet de rest van de voorstelling in het Engels.

Ik ben erg benieuwd. Ik ken natuurlijk Ann My Guard als band en heb ze ook zowel akoestisch als full metal horen spelen en was danig onder de indruk. Maar nu weet ik het niet. Maar ik heb niet veel tijd nodig om me een beeld te vormen. Al na de eerste tonen weet ik het al, dit zit wel goed. Davy is een prima gitarist en weet zijn instrumenten met heel veel gevoel te bespelen en voor mij is het alsof dit duo al jaren samen speelt. De twee zijn prima op elkaar ingespeeld en de manier waarop creëert een mooie mystieke sfeer die wel past bij hoe ik me Ann My Guard herinner.

De nummers zijn vaak geïnspireerd op sages en sprookjes uit Hongarije. En Anna weet ook als geen ander om de nummers prachtig aan elkaar te praten en uitleg te geven over de inhoud van de verschillende nummers. Het voelt voor mij nu al een soort van muzikaal theater. Mooi, sfeervol en met heel veel overgave gespeeld. Zowel Anna als Davy zetten echt iets moois neer, iets zuivers. En beide muzikanten laten zien en horen de verschillende instrumenten prima te beheersen.

Prachtige covers

Een complete verrassing zijn de twee covers die gespeeld worden. Niet zozeer het feit dat men twee covers speelt maar veel meer de manier waarop. Ik heb de laatste maanden ontzettend veel covers van allerlei nummers voorbij zien komen. En ik ben eerlijk, ik vind covers prima maar zelden kunnen ze het origineel overtreffen (maar dat is misschien persoonlijk). Een heel enkele keer heb ik die mening niet. En dat is vanavond het geval. De beide covers, ‘Wicked Game’ (Chris Isaak) en ‘Another Day In Paradise’ (Phil Collins) worden met heel veel gevoel en passie ten gehore gebracht. Misschien iets wat je niet zou verwachten maar wat eens dan meer duidelijk maakt waar de kwaliteiten van deze twee muzikanten liggen, beheersing van instrumenten en stem. Een stem die nu ineens nog sterker naar voren komt dan wanneer Anna zingt met de band.

Helaas duurt dit alles maar een uur. Maar in dat uur is er nooit een moment geweest dat ik me heb verveeld of dacht dit is niet wat ik wil horen. Het was een aaneenschakeling van mooie momenten die je diep raken en uitblinken in passie en zuiverheid. Blij om erbij geweest te zijn. Dit maakt het wachten al die tijd meer dan goed.

Even napraten

Na afloop nog even kort praten met Anna en Davy. Twee mensen die ook wel heel erg bescheiden zijn en ontzettend trots mogen zijn op hetgeen ze doen. Deze avond is daarvan een meer dan goed bewijs. Een avond die op het eind ook wel duidelijk maakt dat het niet alleen de muziek is die ik mis. Gewoon na een optreden met mensen die ook een muziek hart hebben lekker even na kletsen en herinneringen ophalen over concerten en festivals. Want ook deze muzikale sociale contacten komen op een laag pitje te staan. Maar gelukkig laat een avond als deze zien dat we elkaar minder treffen maar niet vergeten zijn.

En laat ik niet vergeten om Bel Air te bedanken. Zij maken het immers mogelijk dat we dit weer een keer kunnen meepikken. En eerlijk, ze hadden hun zaakjes goed voor elkaar. Toplocatie en super vriendelijk personeel.