Soms duurt het even maar dan heb je ook wat. En dat geldt zeker voor de finale van JAMPOP 2021/2022. Zoals veel evenementen heeft ook JAMPOP moeten wachten tot we weer lekker kunnen genieten van livemuziek. Maar soms wordt lang wachten ook beloond. Nu zullen niet alle deelnemende bands daar hetzelfde over denken. Wanneer je weet dat je naar de finale kan wil je ook zo snel mogelijk laten zien en horen waarom je zo ver gekomen bent. Maar goed, het was even niet anders.
Op 21 mei dus koers gezet naar het pittoreske Everdingen. Een bekende naam maar nog nooit geweest. Hoezo dat dan vraagt u zich misschien af? Everdingen zie ik altijd staan langs de A2 en daar moet ik opletten. Everdingen rechtdoor is naar het werk en Everdingen rechtsaf is altijd vakantie. Maar dan gaat het natuurlijk over het knooppunt.
Nu dus naar het dorp Everdingen. Niet moeilijk vinden en ook de locatie is niet ver zoeken. Wel zie ik dat het al redelijk druk is. Dus maar even verder een parkeerplek zoeken wat overigens geen enkel probleem is. En ik voel me ook direct thuis. Een mooie locatie met een landelijk uitzicht. Dat is weer even wat anders dan een venue in een drukke stad met altijd betaald parkeren in een parkeergarage.
Maar waar ga ik eigenlijk naar kijken en luisteren? Meestal een is het een concert of festival gericht op een bepaalde soort muziek. Maar hier schijnt dat echt anders te zijn. Er zijn een zevental bands doorgedrongen tot de finale. En de bands verschillen ook nog eens in genre. Voor mij een nieuwe ervaring, maar daarom bij voorbaat al interessant.
Thuis natuurlijk al wat voorwerk gedaan. Zo blijkt JAMPOP Always Live een initiatief te zijn van de Stichting Kleine Kernen (SKK) gevestigd in Everdingen/Hagestein. En zij promoten en organiseren vooral liveoptredens waar dit er dus een van is. Wat een heerlijk initiatief en hoe goed past dit in mijn doel van schrijven, beginnende en nog wat minder bekende bands voorstellen aan mijn lezers. Er is zelfs een vaste crew die de activiteiten organiseren, promoten en de bands begeleiden. Super is dit zeg en een voorbeeld voor velen in ons land. Want we barsten van het talent maar er moet wel voldoende aandacht voor zijn.
De finale vindt plaats op een tweetal podia. Eentje binnen en eentje buiten. En met een buiten podium is het altijd een beetje hopen op mooi weer. En de weergoden zijn JAMPOP gunstig gezind. Een lekker zonnetje, niet al te warm maar ook zeker niet koud. De ideale ingrediënten voor een leuke middag en avond vol muziek. En ook binnen is het prima vertoeven. Een leuke zaal met daaraan vast een kleine maar gezellige horecagelegenheid met vriendelijk personeel. Iets wat overigens ook zeker geldt voor de organisatie en mensen die helpen deze dag tot een succes te maken. En voordat ik net vergeet, wat een gezellig en leuk publiek trekt dit festival. En ik kan zeggen dat tijdens het maken van foto’s je hier geen strobreed in de weg wordt gelegd. Ook dat ervaar ik wel eens anders.
En is er dan ook nog muziek? Zeker is er muziek! Vooraf is er geloot en zo is er ieder uur een band, afwisselend buiten en binnen. Maar voor een band de eerste tonen laat horen aan het publiek worden ze keurig en vol overgave aangekondigd door Zoë Hoetmer.
De eerste band die het podium buiten betreedt is HARRISON DEAN. Deze band omschrijft zijn muziek als een portie power Americana met toffe lyrics. En daar hebben ze de spijker mee op de spreekwoordelijke kop geslagen. Want wat te denken van de single die op 6 juni gaat uitkomen met de pakkende titel “Let Me pick You Up In My Pick-up Truck”. Je moet er maar opkomen. Maar de band zet een degelijk optreden neer waar weinig op aan te merken is. De toon voor vandaag is in ieder geval gezet.
FOUR RIDDLES is de volgende band en ook de eerste die het podium binnen betreedt. En daar wordt ook direct duidelijk dat er toch wel verschil zit in binnen en buiten. Een groter podium en een heel andere belichting natuurlijk. Maar het is toch de muziek die het moet doen toch? Deze band tapt muzikaal gezien uit een ander vaatje dan de eerste band. Stevige rock (metal mag het soms ook wel heten) knalt door de zaal en dit kan het publiek wel waarderen. Misschien nog wat statisch maar muzikaal gezien prima. Spelen er misschien toch wat zenuwen mee. Maar dat is absoluut niet nodig, de band maakt prima muziek en kan best weer een nieuwe stap gaan maken.
Opnieuw naar buiten, nu voor een band met de wel heel bijzondere naam VROUW DIE DRINKT. En zoals de naam al doet vermoeden, de band brengt Nederlandstalige muziek. Met een flinke bezetting en dito instrumenten vinden de muzikanten maar net voldoende plek op het podium. Maar het klinkt er niet minder om. Met hartverscheurende teksten en prachtige melodieën brengt me de stemming er aardig in. En wat natuurlijk niet kan uitblijven, ik zie zelfs iemand een dansje wagen op deze bijzondere nummers. En wat te denken van een echte ode aan Everdingen! Deze band draait daar de vingers niet voor om.
Binnen wacht dan COEN’S LEGACY. Met een mix van rock en punk weten zij het publiek stil te krijgen. Wat een krachtpatsers zijn dit. Ruw maar nooit vals en met een zanger die tussen de nummers feilloos het publiek weet te vinden. En ook netjes vraagt om wat meer naar voren te komen zodat de afstand band en publiek klein wordt. Ik krijg bij deze band de indruk dat men al een lange tijd samen speelt. Het lijkt namelijk allemaal vanzelf te gaan. Flink wat actie op het podium en kracht in de muziek. Zoveel kracht dat, en hoop het goed gezien te hebben, er zelfs een drumstok in twee stukken over het drumstel vliegt. Muziek maken met passie noemt men dit volgens mij.
Vervolgens wacht dan buiten GOODBYE WESLEY. Een drieman formatie die ons verrast met een mix van Blues, ska, reggae en rock. Een degelijk en goed optreden en met een steeds drukker wordende buitenplaats weet ook deze band bij sommige de beentjes van de spreekwoordelijke vloer te krijgen. Voor mij is dat wel de meest relaxed ogende band van deze finale.
JOY KILLED THE DUKE. Alleen de naam van deze band maakt mij al supernieuwsgierig. Tel daarbij op de vrolijke kleding en alle ingrediënten zijn daar voor een verrassende show. Ik weet niet in welk genre ik deze band kan plaatsen. En misschien is dat ook wel de bedoeling. En wat zegt een genre? Als het maar klinkt en leuk is. De band is druk in beweging en oogt frivool. Volgens mij hebben ze ook een behoorlijk fan schare meegebracht. Voor mij worden de verschillende nummers volop meegezongen. De zaal is in beweging en dat slaat ook wel over op de band. Dat het wat later in de dag wordt is daar misschien ook wel wat debet aan. Met een drankje op wordt men toch net ff wat losser. Maar dat is enkel positief.
Helaas zijn we dan weer toe aan de laatste finalist. Met een voor mij als fotograaf (want schrijven zonder foto’s is zo kaal) positieve bijkomstigheid dat het wat donker begint te worden buiten. Geeft net wat meer sfeer. EGO TWISTER, een echte hardrockband. Je hoort ze niet meer zoveel. Vaak heeft men het over metal (of een variatie daarvan). En wat een echte hardrockband onderscheid van andere genres weten deze heren feilloos aan ons te laten horen. Heerlijke riffs en solo’s. Lekker stevige muziek om deze finale af te sluiten en ook wederom aan te tonen dat elk genre hier een plek kan verdienen.
En zoals aan alles een eind komt is ook de finale voorbij. De avond wordt nog wel afgesloten door NEW BOND. Maar helaas kan ik hier niet meer bij zijn. Iets met sport de volgende dag maakt dat ik toch een paar uurtjes wil slapen. Jammer want ik had ook graag deze band wil zien en horen.
Maar er is ook nog een uitslag van deze finale. Iets wat altijd moeilijk is. Want ik denk dat een uitslag voor eenieder wel verschillend kan uitvallen. Heeft toch iets te maken met wat je zelf leuk vindt. Voor mij zijn het echt allemaal winnaars. Klinkt misschien heel flauw maar volgens mij is de insteek deze bands een podium te gunnen zodat ze zich kunnen presenteren aan het publiek. En dat hebben ze gedaan. Ieder op zijn en haar manier en allemaal met evenveel passie. Grote winnaar is het publiek en de organisatie. Ze hebben hier echt iets moois weten neer te zetten. Een initiatief dat hopelijk snel een veelvuldig opgepakt wordt in ons land.
Maar het blijft natuurlijk toch ook een wedstrijd. JOY KILLED THE DUKE is de Winnaar van JAMPOP 2021/2022. Met COEN’S LEGACY op de tweede plaats en FOUR RIDDLES als derde.
Ik heb genoten en ben weer heel wat leuke bands rijker om het zo maar even te zeggen. Volgend jaar weer als het aan mij ligt.
JAMPOP bedankt!
ONS NIEUWS MUSIC 
Geef een reactie