Verslag optreden Volbeat Tributeband Den Bosch 12 maart 2017

Als reporter of verslaggever is het je taak om onafhankelijke stukken te schrijven wanneer het gaat om een verslag van een bepaalde bijeenkomst, optreden of andere gebeurtenis. Met die gedachte ben ik op zondag 12 maart ook naar Den Bosch afgereisd om verslag te doen van een optreden van de Volbeat Tributeband.  Gelukkig schrijf ik verslagen voor mijn eigen website en kan en mag hier van afwijken. En in dit geval is dat ook gebeurd. Wanneer je het leest zal ook wel duidelijk worden waarom. Veel leesplezier.

Het is zondagmiddag 12 maart en de lente is gelukkig begonnen. Ik zit lekker achter in de tuin van de zon te genieten maar zit eigenlijk steeds maar op mijn horloge te kijken. Om 17.00 uur begint het optreden van de Volbeat Tributeband. En ik ga daar naar toe om verslag te doen en heb  ik ook nog de gelegenheid de bandleden na afloop te interviewen. Ik besluit om toch maar wat eerder te gaan. Je kan nooit weten. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Treintje naar Den Bosch heeft een vertraging van slechts 20 minuten.

Na een verder voorspoedige reis kom ik aan in het mooie maar wel super drukke Den Bosch. Nu richting de Markt. Na even zoeken vind ik Plein 79 (in de volksmond P79) waar het optreden gaat plaatsvinden. Ik besluit maar gelijk naar binnen te gaan ook al is het nog redelijk vroeg. Ik daal een vrij steile trap af en kom beneden in een soort van kelder die me meteen pakt. Ik denk direct aan al die verhalen van grote bands die in hun memoires altijd refereren aan dit soort kelders waar ze ooit zijn begonnen.  Het is niet al te groot, eerder knus, met een lange bar aan de zijkant en een wat klein ogend podium.

Beneden wordt ik direct al opgevangen door Mariëlla en Tassie. De twee ijverige dames die samen de crew vormen van deze band. Even de formaliteiten, handjes schudden en wat babbelen, je weet wel! Leuk trouwens om nu de gezichten te zien die horen bij mensen waar je tot dan toe alleen schriftelijk contact mee hebt gehad. Ondertussen komen ook de bandleden even handjes schudden.

De bandleden zijn druk in de weer en ik merk aan hun reacties en opmerkingen naar elkaar dat ze best wel druk zijn, misschien zelfs wel een beetje gespannen. Op het podium staan de instrumenten klaar en gelijk bedenk ik mij dat het best wel eens krap kan worden op het podium. Het staat erg vol en dan moeten straks de boys er ook nog bij.  Ondertussen komen er meer mensen naar binnen. Opvallend is meteen de relaxte sfeer. Mensen drinken een drankje en gaan gezellig met elkaar in gesprek.

Ik heb een prima plek op de eerste rij en kan het dus goed volgen. Lastig natuurlijk want behalve genieten van de muziek heb ik mezelf voorgenomen om ook te kijken hoe zaken op het podium gaan en hoe het publiek reageert. Ach we gaan het wel zien en horen. Ik ben er helemaal klaar voor dus wat mij betreft kan het beginnen.

Iets over 17.00 uur gaat het van start. En pats…….zoals het hoort een prima binnenkomer…..The Devil’s Bleeding Crown. Hoppa, wat een geluid. Je zou haast zeggen “je wordt er stil van”, maar dan spreekwoordelijk. Het neemt je gelijk mee naar dat waar we hier voor gekomen zijn, de sound van Volbeat.

Nummers als o.a. Fallen, Hallelujah Goat, Heaven nor Hell en Guitar Gangsters and Cadillac blood volgens elkaar in een razend tempo op. Het is een feest om naar te luisteren.  En ook het steeds nog binnenstromende publiek kan het steeds meer waarderen.  Ik zie weinig mensen meer stilstaan.

Dan natuurlijk de wat meer “ zakelijke kant”. Die moet ik als reporter natuurlijk ook beschrijven. Mijn eerdere opmerking van het wat kleine podium was eigenlijk wel terecht. Het past allemaal precies maar ook niet meer dan dat. Er zit zoveel dynamiek en explosiviteit in deze band en dat zou met wat meer ruimte veel beter tot zijn recht zijn gekomen. Maar het doet niets af aan de kwaliteit. Het geluid is meer dan prima. Geen overheersing van zang, bas of gitaar. Alles in de juiste verhouding. De zang is dan ook prima te volgen. Wat mij verder opvalt is dat de jongens er zelf ontzettend veel plezier in hebben. En er is een prima interactie met het publiek. Je voelt je als toeschouwer al snel een onderdeel van het optreden. En met een zanger die ook zelf regelmatig richting publiek gaat krijg je echt het gevoel  dat ze het publiek er bij willen betrekken.

Na een uurtje is er even  15 minuten pauze. Dik verdiend en is er voor ons tijd voor een drankje. De jongens nemen volgens mij niet echt rust want ik zie ze overal volop praten met het publiek.

Na de pauze gaat het weer gewoon verder. Ik merk wel een verschil met voor de pauze. Op de eerste plaats valt het me nu pas op dat de zaal aardig vol is. Slecht van mij natuurlijk want als reporter moet je dat bijhouden. Maar ik ben zo met de muziek en de band bezig geweest dat ik er geen oog voor heb gehad. Ander verschil is toch ook wel dat het publiek nu echt wat meer los is. Maar met nummers als Lola Montez en Still Counting kan dat ook niet anders. En de band verslapt ook geen moment. Ik kan me voorstellen dat je met zo’n inzet op een bepaald moment je toch wel wat gas terug moet nemen. Nee hoor, gaat gewoon door.

En dan, tja, hoor je “we spelen nog twee nummers en dan is het voorbij”. Natuurlijk aan alles komt een eind maar dat had voor mij nog wel wat langer weg mogen blijven. Eerst worden de bandleden nog even voorgesteld. Prima, zo hoort dat ook. Goed om te vermelden is dat tijdens dit optreden de vorige drummer van de band meedoet omdat hun eigen drummer helaas verhinderd was. Klasse wanneer zoiets kan!

Het optreden wordt afgesloten met het nummer “Rockin in a free World”. Dit is een nummer van Neil Young maar keurig omgezet in de Volbeat stijl. En dan is het afgelopen. Helaas. Maar owww,  wat was het mooi!!!!

Maar voor de band is het nog niet klaar. Wanneer het publiek tevreden huiswaarts keert moeten zij, samen met hun crewleden, de zaak nog afbreken en opruimen. Dat is nog een behoorlijk karwei. En dan bedenk ik ineens dat ze dit ook allemaal moeten doen voordat ze kunnen beginnen. Mijn respect was al erg groot maar wordt nu nog veel groter. En nu zie ik wederom met eigen ogen waarom men het altijd heeft over de “Volbeat familie”. Vriendinnen, vrouwen, kinderen en weet ik al niet wie helpen mee met opruimen. Super hoor! En het valt niet mee om alle materialen via een steile trap naar boven te moeten sjouwen. Maar ik hoor niemand mopperen. Sterker nog, het blijft gewoon gezellig.

En als dan alles klaar is heeft men ook nog alle tijd om met mij te babbelen. En iedereen zit er gewoon lekker bij, een echte familie.

Ik eindig dan ook met een soort van conclusie of nawoord. Gewoon wat ik er van vond.  Dus bij deze.

Ik heb een prima band aan het werk gezien. Jongens die met enthousiasme en heel veel energie Volbeat op de kaart gezet hebben. Maar voor mij hebben ze, behalve Volbeat, vooral ook zichzelf op de kaart gezet. Het is echt een klasse apart. Het is mooi, het is zuiver en het is ook echt gemeend. Het is niet even een playlist afwerken en dan hoppa wegwezen. Hier zit passie in en dat stralen ze op allerlei manieren  uit. Het zijn prima muzikanten die er echt werk van maken. Ik wil ze nog wel eens gaan zien op een wat groter podium.

Ik heb genoten. Van de muziek maar ook van deze Volbeat familie. Ik vond het een eer om aanwezig te mogen zijn en de tijd die jullie vrij gemaakt hebben om mij m’n ding te kunnen laten doen. Wij gaan elkaar vaker zien! Bedankt!!

Mocht je meer willen weten over de Volbeat Tributeband kijk dan op hun website en Faceboekpagina. Verder staan ze in ONSNIEUWS als “Band van de maand”. Daarin stel ik de band- en crewleden aan jullie voor en vertellen zij zelf iets over hun passie “muziek en Volbeat”.